blog #19

Hello everybody

Dat is weer een tijdje geleden! En deze x geen blog vanaf stage, maar vanuit het ziekenhuis, ja ziekenhuis pff #julliezullenweldenken #maardatlegiklateruit
Nou na 2 weken vol heeel veel gebeurtenissen weet ik even niet waar ik precies moet beginnen.
Ik ben natuurlijk naar Maluku geweest en daar ga ik sws een heeel groot stuk over schrijven in deze blog, gewoon om stiekem ook weer na te kunnen genieten van al het moois wat ik heb mogen zien en meemaken..

Ik had een paar dagen voor vertrek mijn ticket geboekt en de meeste die mij goed kennen weten dat ik dan pas op de dag zelf mn koffer ga inpakken #jazobenik #anderswilikteveelmeenemen. Vrijdag net voor 17.30u nog ff snel mijn e-tickets uitgeprint en ik kon alweer wat afvinken van mn ontzichtbare lijstje. Dus zaterdagmiddag last minute nog mijn koffer ingepakt en nog ff Sanur geweest om de laatste spulletjes te kopen. Om 19.00u had ik een ubertje geregeld en ik begon al aardig zenuwachtig te worden. Toen ik eindelijk in de uber zat en de driver vroeg waar ik precies naartoe ging drong het pas echt tot mij door.. #spannendddd
Nou op de airport de koffer eruit en naar de incheckbalie waar ik ruim op tijd was dus na de douane nog ff snel sigaretten, eten en drinken kon halen.
Om 20.40uur mocht ik boarden en kon het eerste stuk van de reis eindelijk beginnen. Ik zou naar Ujung Padang vliegen en daar had ik nog een tussenstop en om 03.35uur kon in in Ujung Padang boarden. Eerst zou ik nog met Naomi meeten want wij zouden beiden heel kort na elkaar naar Ambon vliegen. Aangekomen op UPG kon het lange wachten beginnen. Ik had nog niks gegeten dus heb eerst ff een rondje gelopen om te kijken wat het werd en uiteindelijk zag ik twisterfries #naalleenmaarnasinueenxfrietjes
Toen ik uitgegeten was stuurde Eljo dat ze ff wilde facetimen en gelukkig was de verbinding goed, nog ff bijgekletst en toen heb ik nog een hele tijd met papa&mama gefacetimed. Na een tijdje werd ik een beetje moe van al de mensen die steeds zo naar me staarde en ben ik een rondje gaan lopen. Toen kwam Naomi er toevallig net aangelopen die al aan het roepen was. Wat was het fijn om ff met iemand te kletsen die precies het zelfde meemaakte en zou gaan meemaken als mij. Na ongeveer 2 uurtjes was het tijd om ff afscheid te nemen en elkaar vroeg id ochtend weer in Ambon te meetten.
Toen ik naar de gate liep op te boarden was ik precies op tijd want ik kwam als 1 van de laatste en de gate was ook nog eens veranderd. Toen er op het scherm Ambon stond kwam dat besefmomentje ff binnen en werd ik alweer emo. Nou het laatste stukje van mn reis ging beginnen!
De vlucht leek zooo lang te duren, op een gegeven moment gaf de piloot aan dat we gingen landen en kreeg ik een heel apart gevoel van blijdschap en ook verdriet. De tranen stroomden over mn wangen en besefte dat ik bijna thuis was. Helaas was het nog schemerig maar toen we landen en ik de omgeving zag wist ik dat dit het gevoel was. Ondertussen was ik al met mn zusje aan het facetimen en hebben we zitten praten tot ik eindelijk mn koffer had #ditleekweljarenteduren
Ik had ondertussen al Tim&Nennie zien staan filmen, en de rest zag ik op een afstand. Toen ik eindelijk mn koffer had en naar buiten liep was het zoo onwerkelijk. Na een tijdje te hebben gewacht was ook Naomi er en gingen we met 2 busjes naar Latuhalat om Naomi naar huis te brengen.
Onderweg zijn we nog gestopt op Jembatan Merah Putih waar duidelijk stond dat je er niet mocht stoppen, maar er toch wel minstens 25man foto’s stonden te maken. Bij de rumah tua (ouderlijk huis) van Naomi aangekomen werden wij hartelijk verwelkomt en na het bidden hebben we even gezeten. Daarna zijn we naar Namalatu beach gelopen. Dit strand is mooooi! Het water is er zoo helder, en het is er heel schooon, helaas kon ik het water niet in want ik had mn Balenciaga’s nog aan #daarnameteenafgeleerd
Niet lang daarna zijn we richting Hutumuri gaan rijden en zijn Naomi en Mando in Latuhalat gebleven. Onderweg langs mooie plekken gekomen die je met eigen ogen gezien moet hebben want op een foto is het nog laang niet zo mooi. En toen we voorbij Passo waren begon het ritje hoor.. Na de eerste heuvel begon Ira al te lachen, er kwamen er namelijk nog heel veel en met het busje van oom Impie vond ik het nog best spannend.. Na dat spannende ritje aangekomen in Hutumuri aan iedereen voorgesteld en een rondleiding door het huis gehad. Toen was mn eerste dag alweer voorbij de volgende dag moesten we namelijk om 07:00uur weg om 08:00uur de speed vanaf Tulehu naar Oma te hebben..

Dag 2 Maandag 27 maart
Vandaag vroeg het bed uit. Na een kort overleg waren Nennie en ik erover uit wat we gingen aantrekken, we gingen namelijk naar Oma voor de begrafenis van Eras Pattikawa. Toen we met z’n allen weer in het busje zaten en Goyang Tobelo vast al een paar x op was geweest kwamen we na een uurtje ongeveer aan in Tulehu waar we met de speed naar Oma zouden gaan. Het werden uiteindelijk 2 speeds. Ook dit was me een reisje wel. De heenweg was heel rustig, 1x sloeg de motor af omdat er vuil tussen zat, maar dit was nog te doen. Totdat Nennie zei dat we bijna bij Batu Kapal waren er we er achterkwamen dat onze schipper gewoon ff er tussendoor ging varen?! #heeelspannend
Na 15 minuten prachtige stranden met helder water kwamen we aan op Oma. Wat een apart gevoel.. Ze stonden ons al op te wachten en we liepen zo achter hun aan naar de rumah tua. Het was pas 10.00uur en om 15.00uur begon pas de dienst dus besloten we om naar Air Asol te lopen. Onderweg kwamen we oom Seth tegen, waauw dat is echt een Pattikawa?! Hij nam ons allen een stukje mee zodat we niet zolang hoefden te lopen. We hebben even gezeten en zijn daarna weer teruggelopen. Richard (schoonzoon van tante Usi) zei dat we beter bij tante Ma konden zitten omdat het daar koeler is aan het water dus wij vanaf boven ff een korte wandeling gemaakt waar we op de veranda zijn gaan kijken hoe de kinderen verstoppertje speelden en met 7man in een boom zaten. Daarna optijd weer vertrokken voor de dienst. Ook dit was weer indrukwekkend om te zien, niet een kerkdienst zoals wij gewend zijn, maar juist met heel veel zang en trompetten. Na de dienst werd Eras begraven en kon je pas werkelijk zien hoe druk het was, van alle kanten kwamen mensen die achter de stoet naar de begraafplaats liepen. Na de begrafenis was het voor ons al hoogste tijd om te gaan want anders zou het vloed worden. Nou en dat hebben we geweten.. We gingen weer met dezelfde speed terug naar Tulehu alleen begon het al schemerig te worden en was het water wat wilder.. Bij Oma heb je eerst rotsen en daar moesten we dus eerst nog langs maar de zoon van de schipper luisterde toen al niet goed en ff dacht ik dat we vol die rotsen in zouden gaan, maar dit was nog maar het begin. Toen we bijna bij Batu Kapal waren hadden we al een paar hoge golven gehad die soms gewoon boven de speed uitkwamen. In mezelf was ik al het Onze Vader aan het bidden. Gelukkig was meneer vd speed deze keer verstandig en vaarde om Batu Kapal heen al leek het er heel ff op dat die er weer tussendoor wilde. En toen begon het.. de golven werden steeds hoger en de speed week ff uit naar rechts maar gelukkig ging het goed. Hierna werd het alleen maar erger want we vaarden op open zee en de golven kwamen steeds vaker boven de speed uit. Op een gegeven moment viel de motor uit en was het doodstil.. Na een minuut zei hij dat er vuil tussen was gekomen (rustig met een kretekje op de lip bij die motor gaan kijken) Tim zei hiervoor nog oke wel nummer zetten we in en ik dacht alleen maar Iring Dikau, en hierna gaan we allemaal dood op zee. Had ik hiervoor ook nog te horen gekregen dat we op de diepste zee vd wereld vaarden (11km diep). Gelukkig ging de motor weer aan en hoe dichter we bij Tulehu kwamen hoe rustiger de zee werd. Na dit ritje, vond ik het busritje richting Hutumuri minder en toen we terug waren was ik helemaaal kapot.

Dag 2 dinsdag 28 maart
Vandaag een lekker rustig dagje en naar Ambon City Center geweest. De volgende dag zouden we naar Liang en Waai gaan dus weer vroeg eruit.

Dag 3 woensdag 29 maart
Vandaag waren we weer vroeg op pad. We zouden vandaag naar Liang gaan en naar Waai en daar misschien nog naar een nichtje van oma gaan zij woont op Waai en schijnt heeel erg op oma te lijken. Toen we bij oom Impie in het busje zaten en Pulau Pombo (onbewoond eiland) zagen kwamen we met het geweldige idee om naar Pulau Pombo te gaan met een bootje #wewistennietwaarweaanbegonnen
Toen we iemand hadden gevonden met een bootje gingen we weer op avontuur. Het mannetje van het bootje was een man van weinig woorden en zei dat we met 15-20min er waren. Nou werden wij ff opgelicht.. deze reis duurde veeeel langer en was natuurlijk weer eentje met veeel golven waardoor sws TimNennie en ik al na 5min in paniek waren dat de boot ging kantelen.. Hoe verder op zee hoe meeer golven en des te meer ik spijt kreeg.. ondertussen waren we allemaal al helemaal nat geworden door de golven en waren we nog niet eens op de helft. Na ongeveer 20 minuten waren we bijna bij Pulau Pombo en van dichterbij was het zelfs nog mooier! Het water was zo helder dat je gewoon de bodem kon zien. Toen we eindelijk uit de boot konden was het ff een teleurstelling dat er zoveel troep aanspoelde, en zagen we een huisje?! Dus echt echt onbewoond was het niet. Toen we al onze spullen hadden gepakt en door een stukje bos waren gelopen achter oom Impie aan waren we meteen de reis ff vergeten #ookalmoestenweookweerterug
Het water was zooo helder, en het strand was parelwit. Ik wist niet hoe snel ik het water in moest en voor ik het wist stond ik ergens midden op zee en tot zover ik kon zien kon ik nog lopen en was het water zo helder dat ik mn voeten nog kon zien. Het water was ook zoo lekker warm dat we wel zeker 2 uur in het water hebben gelegen. Daarna moesten we weer terug de boot in en dat ritje was nog erger dan op de heenweg. Toen we weer in het busje zaten zijn we richting Waai gegaan om de ikan morea te gaan kijken. En op de terugweg zijn we in Natsepa rujak gaan eten en hebben we es kelapa muda gehad tot het heel hard begon te regenen. Hierna zijn we weer terug naar Hutumuri gegaan en hebben we op de veranda gechillt. En vroeg naar bed want de volgende dag gingen we met zn allen naar Ceram.

Dag 4 donderdag 30 maart
Vandaag was de dag dat ik eindelijk naar Ceram ging, de hele tijd keek ik hier heel erg naar uit. We zouden om 7 uur vertrekken vanuit Hutumuri met het busje en een auto. De rit naar Liang duurde best lang en daar aangekomen moesten we nog een uur wachten want de ferry was net weg. Na iets langer dan een uur konden we eindelijk op de ferry. Daar aangekomen zijn we meteen doorgelopen naar de vip ruimte. Het vervelende was alleen dat er constant mensen vanaf willen verkopen, en aangezien ze allemaal hetzelfde verkopen ben je ze na 2 minuten echt al zat. Uiteindelijk hebben we toch nog wat gekocht bij ze en bleven ze daarna een tijdje weg. Op een gegeven moment riep Tim dat er dolfijnen waren en heb ik er nog 2 kunnen spotten, zo mooi om te zien?!?! Niet lang daarna kwamen we aan en gingen we eerst wat eten in Kairatu.
Hoelaat we precies richting Rumahkay gingen kan ik mij niet eens meer herinneren, vast door de zenuwen.. Het was nog een uurtje rijden dus in het busje konden we weer van het uitzicht genieten. Nadat we langs Tihulale waren gereden wist ik dat we dichtbij waren en toen begon ik goed zenuwachtig te worden. Toen oom Impie zei dat we al in Rumahkay waren ging oom Noke vragen waar het huis was van Opa Batjo / tante Nel ( de moeder van Opa Batjo was de zus van mn Oyang Corinus waren broer en zus). Toen we uiteindelijk bij de rumah tua waren en tante Nel eraan kwam was het zo raar gevoel. Dit was echt thuis, en alles voelde heel vertrouwd. Iedereen werd geroepen en al gauw had ik met iedereen kennis gemaakt en kwam Reymon met durian aan #enaakkkk
Ondertussen was oom Gerson er ook en hij zou ons meenemen naar air terjun Waisia. Toen iedereen compleet was gingen we richting de air terjun. Ik werd eerst door oom Gerson meegenomen en op een gegeven moment moest ik mn gezicht wassen en vanaf daar gingen we naar boven. Dat hele stuk lopen was nog een heel stuk maar ging zo snel, onderweg waren ze nog een babi aan het ontleden, want al zn ingewanden lagen daar in het water en 2 minuten later waren ze een slang aan het ontleden. Heeeel apart. Hoe verder we naar boven liepen hoe harder je het water kon horen en toen we er eindelijk waren sprong ik eigenlijk meteen met kleren en al het water in, zonder bij na te denken. Pas in het water voelde ik nog ff voor de zekerheid of ik mn iPhone niet in mn zak had zitten. Het water was heeeerlijk, onbeschrijfelijk, moest ff mandi en daarna wilde ik het water niet meer uit. De tijd ging heeel snel, Tim en Rosa gingen ook nog het water in en daarna duurde het niet lang meer voordat we weer moesten gaan omdat de ferry om 18.00/19.00uur zou vertrekken. Oom Gerson bleef nog een paar x herhalen dat ik eigenlijk moest blijven slapen, en stiekem heb ik daar nu nog spijt van. Hierna was het alweer tijd om afscheid te nemen en dat was heel emo.. hierna zijn we terug gereden naar Kairatu en moesten we weer optijd terug voor de ferry. Uiteindelijk waren we rond 22.00uur terug en ben ik na zoveel indrukken heel vroeg gaan slapen en was ik zo k.o.

Dag 5 vrijdag 31 maart
Vandaag lekker een dagje rustig aan gedaan. Althans dat was de planning maar de weg met de auto naar Ambon stad was engg. We gingen deze x met de auto, maar deze keer met Ipar ( die meestal zijn eigen busje rijd). Toen hij uit de auto stapte mompelde ik al naar Nennie van dat hij een beetje verstrooid leek, en als Tim iets id auto zei reageerde hij ook bij niet. Maar Dus toen we de eerste heuvel op moesten rolden we al een stukje terug (lees: deze heuvel is gewoon een heeeeel steile helling) toen zei hij dus: keluar/ naar buiten dus wij met zn allen de auto uit en omhoog gelopen. Nou heel ff dacht ik dat we dood gingen. De rest van de rit reed hij zo langzaam dat het bijna leek dat als je naast de auto zou snelwandelen je nog sneller zou zijn en elke x hadden we het idee dat we weer terug zouden rollen omdat hij echt maar 40/50km reed. Na dit ritje kwamen we aan bij een winkeltje waar je allemaal leuke shirtjes had en waar je bagea kon kopen #heeeuyyy #myfavooo Daarna zijn we gaan lopen naar Sibu Sibu en hebben we daar wat gedronken en soto gegeten. Deze was kapot lekkkerrr! Hierna kwam oom Impie toevallig naar Sibu Sibu en zijn we naar MCM geweest omdat we nog wat boodschappen moesten doen en daarna zijn we lekker gaan chillen.



Dag 6 zaterdag 1 april
Vandaag lekker een dagje rustig aan. Ik werd helaas wakker met hetzelfde bultje die Tim ook had. Dus ik was van plan om rustig aan te doen. Ik was erg moe en voelde me niet lekker. Heb een middagdutje gedaan en daarna heb ik het in de avond ook niet heel laat gemaakt omdat ik ook helaas mn koffer weer moest inpakken. Stiekem zag ik er al heel erg tegenop om weer terug te moeten naar Bali en wist ik dat ik al heel snel heimwee zou krijgen.

Dag 7 zondag 2 april
En vandaag zou ik alweer terug vliegen naar Bali. Na het ontbijt heb ik rustig mn koffer ingepakt en begon ik steeds meer buikpijn te krijgen omdat ik niet wegwilde. Toen heeft Ido nog dat wondje schoongemaakt en nadat ik van iedereen afscheid had genomen was het tijd om te gaan. Om 16.15 ging ik weer de lucht in terug naar Bali waar ik weer dagelijks stage moest gaan lopen.

Maaaar helaas liep dat heeel anders.. In het vliegtuig begon mn voet al gauw dik te worden en kreeg ik last van mn voet.. Ik heb toen snel paracetemol genomen en tegen de tijd dat ik eindelijk in Bali was, was mn voet zo dik dat ik de hele nacht heb geprobeerd mn voet op 2 kussen te laten rusten. Helaas was ook dit niet genoeg en ben ik bijna de hele nacht wakker geweest van de pijn en heb ik 2x moeten overgeven. De volgende dag maar stage afgezegd en volgens Meiing was het ook verstandiger om rust te nemen. In de avond toch maar naar het ziekenhuis in Kuta gegaan en daar kreeg ik antibiotica medicijnen en moest ik 3dagen lang terug naar het ziekenhuis voor antibiotica injecties.. Na 3 dagen werkten ook deze niet… dus zat er niks anders op om mn voet te laten opereren, want terwijl ik steeds dacht dat het misschien van een beestje kwam was het cellulitis.

Ik ben uiteindelijk donderdag naar het ziekenhuis gegaan in Den Pasar omdat oom Jan een afspraak had gemaakt, en moest meteen blijven omdat ik koorts had. De volgende dag werd ik geopereerd. Ik heb toen nog tot woensdag moeten blijven. Ik heb veel bezoek gehad van mn lieve collega's van stage die lekker fruit, eten etc. hadden meegenomen en van tante Sjanne die elke x koude coca cola en roti etc. kwam brengen. en nu ben ik weer lekker terug op mn kamertje om hier te herstellen. Volgende week woensdag heb ik een afspraak bij de arts die mij geopereerd heeft en word er gekeken of het nog steeds goed herstelt. Tot die tijd zit ik maar op mn kamertje veel te rusten en hopen dat ik snel weer normaal kan lopen! Nou dit was een hele laaange blog omdat ik toch nog ff wilden laten weten hoe mn geweldige reis was..

Tot mn volgende blog..

Xoxo vanuit Sanur